در بینهایت خویش تو را به نظاره نشسته ام

همچون سکونی که تلاطم احساس را

همچون کابوسی که بیداری را

همچون عشقی که ابدیت را

و تو از یاسمن های کوچک در دشت خیال خویش تاجی

می سازی تا در میهمانی آیینه وآفتاب بر سر آرزوهایت بگذاری

آرزوهایی که عشق را آبستن بود و اکنون خاطره را